Biotypy wirusa BVD
Volker Moennig
Wirus BVD ma dwa biotypy. Jeden jest cytopatyczny a drugi niecytopatyczny. Jakie jest więc znaczenie tych dwóch biotypów?
Jak dochodzi do transmisji BVD
Axel Mauroy
Główne ryzyko transmisji wirusa BVD wynika z obecności i/lub częstego kontaktu z PI. To podkreśla potrzebę ich wykrywania i eliminowania tak szybko, jak to tylko możliwe.
Odkryj historię choroby BVD
Susanna Astiz
BVD została po raz pierwszy opisana w Ameryce Północnej w latach 40. W następnym dziesięcioleciu choroba z tymi samymi objawami klinicznymi została opisana w Niemczech. Później wykazano, że czynnik wirusowy w obu wspomnianych przypadkach oraz w śmiertelnym schorzeniu śluzowym był taki sam. Nowo rozpoznana forma ostrej choroby krwotocznej została opisana w Ameryce Północnej w latach 90 i była związana z odrębną podgrupą, BVD typu 2, która obecnie występuje także w Europie.
Wirus BVD: Kluczowa charakterystyka
Volker Moennig
Pestiwirus BVD występuje w dwóch genotypach: typ 1 i typ 2 (różniących się składem genetycznym) oraz dwóch biotypach: cytopatycznym i niecytopatycznym, odróżniających się efektami wywieranymi na kulturę komórkową. Wirus BVD charakteryzuje się szerokim spektrum potencjalnych żywicieli i zwykle łatwo adaptuje się u krów będących żywicielami powodując przy tym łagodny przebieg choroby. Wysoce wirulentne odmiany (głównie typ 2) mogą jednakże się także wyłonić.
Wiadomości BVD
